В душе у каждого из нас есть место для воспоминаний о самом дорогом и любимом, например, о детстве и юности! И тогда мы мысленно оказываемся в гостеприимных объятиях нашей малой родины.
Поэты литературного клуба “Выток” не могли не затронуть эту тему в своём творчестве. В стихотворениях они запечатлели свои эмоции и размышления...
Пусть эти лирические зарисовки помогут и вам, дорогие читатели, вновь пережить те яркие моменты, связанные с вашей малой родиной. Поделитесь ими со своими детьми и внуками. И это будет ваш личный вклад в воспитании у них уважения и любви к родному краю!
С наилучшими пожеланиями,
Лебедевская Наталья,
руководитель литературного клуба «Выток»
Дзержинской центральной районной библиотеки.
На ўзвышшы зямлi беларускай,
Мiж лясоў i духмяных лугоў,
Стан абвiушы Усы лентай вузкай,
Уздоўж парослых яе берагоў
Стаiць Путчына – родны пасёлак.
Я ў любовi табе прызнаюся.
Працавiты, руплiвы, вяселы –
Я радзiмай малой ганаруся.
Дзе б нi быў – я заўсёды з табою,
Мiлы сэрцу Айчыны куток!
Поiш сокам бярозы вясною,
Тут гады свае сплеў я ў вянок.
Каранi мае – вунь, на пагосце,
Прадаўжаю i я радавод.
Прыязджайце ў Путчына ў госцi
Цi на месяц, цi, можа, на год!
Цi, наогул, да нас назаўседы
Працаваць прыязджайце i жыць.
Людзi нашы жывуць у поунай згодзе,
Iх нiякай вадой не разлiць.
А якiя ў пасёлку дзяучаты!
Нiбы краскi, пралескi вясной!
Край кахання у нас – непачаты,
Сад напоўнiце шумнай дзятвой.
Дык квiтней жа i поўнiся шчасцем,
I не ведай нягодаў, бяды.
Прырастай, мой паселак, багаццем!
Я адданы табе назаўжды!
* * *
Ах, родимая сторонка, –
Лучше дальних стран!
Там любимая девчонка,
Её стройный стан...
Там березка дорогая
Тропка у реки...
Там и мама молодая,
Живы земляки...
Там черемуха и вишня,
Яблони в цвету...
Там вечернее затишье,
Лебедь на пруду...
Дом родной, до боли милый,
Там был счастлив я...
И мотив звучит красивый...
Родина моя!...
Ашмяншчына – мая Радзіма,
Куточак сэрцу дарагі!
Ты для мяне заўжды адзіны –
Ашмянкі-рэчкі берагі…
Сюды так часта прыбягалі:
Збіралі шчаўе тут не раз.
Хвіліны мы не марнавалі
Пасля вайны ў цяжкі час.
Гадоў мінула ўжо нямала
З тых дзён з чародкаю хацін,
І толькі памяць захавала
Красу мне дарагіх мясцін.
Наводдаль хаткі крыты гонтай,
Цягнуўся далей парк прыгожы.
Паноў Снядэцкіх там маёнтак,
Дзе ўсё дагледжана і гожа.
Алеі, белая альтанка,
У зеляніне розных красак.
Кусты півоней каля ганка
Цвілі, не знішчаныя часам…
Прыгод было ў жыцці нямала:
Прыйшлося многа перажыць.
Ды мне было наканавана
У прыгажосці гэтай жыць.
А мы на лёс не наракалі,
Жылі ўсе дружнай талакой.
І веру ў Бога захавалі,
У храм хадзілі пехатой.
Мая маленькая радзіма,
На ўсё жыццё ты – гонар мой
У дружнай, у сям’і адзінай,
У Беларусі дарагой!
Хто зблізку можа, хто – здалёку,
Жыцця нацёршы мазалі,
Часцей прыходзім да вытоку,
Да каранёў сваёй зямлі,
Дзе дрэва моцай радаводу
І духам тым трымае нас...
Дзе справы з думкай маюць згоду,
І не імкне так хутка час.
Не зарастае пустазеллем
Слоў штучных моўны агарод...
Спяваюць шчыра на вяселлях,
Віхурыць танцаў карагод...
Вось словы мамы лёгкім пёркам
Злятаюць зноў на вусны мне...
І дым радзімы надвячоркам
Духмяны ў роднай старане.
Загоіць тут паветра раны...
Бярозка голлем ахіне,
Як мама некалі, старанна,
Расінкі слёз маіх змахне...
Час патрабуе шпаркіх крокаў,
Дыктуе новы спіс умоў...
Усе сілкуемся з вытокаў,
І зноў спяшаемся дамоў.
Расце і прыгажэе наш горад малады,
Наўкол дамы будуюць, красуюцца сады.
Гучыць дзіцячы смех і гоман.
Утульны родны Фаніпаль – наш гонар.
Зусім непадалёку ля Мінска, між дарог
Паселішчам узнік ён невялікім.
Прайшлі гады і спутнікам сталічным стаць ён змог,
Для нас – гасцінным горадам і блізкім.
Гісторыя, легенды, імёны землякоў,
Іх моцны дух і лёс іх светлы, слынны
Жывуць у нашых сэрцах і ў памяці вякоў,
І ў летапісах велічнай Айчыны.
Краіну праслаўляе старанна з году ў год
Вучобай, плённай працаю руплівай.
Мінаюць хай стагоддзі – будзе ўдзячны наш народ
Спяваць заўжды пра горад свой любімы.
Однажды вернуться туда, где по травам
Исхожено столько дорог босиком!
Где школьные будни, смешные забавы,
И вслед за санями лечу кувырком.
Там в поле звенит золотая пшеница,
Со смехом гоняем по ней воробьёв.
Скрипит на веранде одна половица,
Но папа сказал: “Не пугайся, прибьём”.
Где вкусная очень вода из колодца,
И эхо живёт в нём, как-будто в лесу…
И я через годы, как отблески солнца,
В душе своей бережно это несу.
Туда, где родился, вернуться однажды,
Где годы пропахли парным молоком.
Где след моей жизни на улочке каждой,
И в травах, где бегала я босиком.
***
Я родился в краю там, где горы
Пробивают насквозь облака.
И, когда обратишь взор свой к звёздам,
К ним легко прикоснётся рука.
Жизнь моя не стояла на месте,
И вот вновь поворот Земли...
Средь лесов и полей Белоруси
Мои корни уже проросли.
Здесь родились уже мои дети,
Даже внук уже в школу пошел.
Уже здесь, к моему сожаленью,
Папа в путь свой последний ушел.
Моя Родина, ты – вдохновенье
Для меня и моих земляков!
И пусть каждое наше мгновенье
Будет счастьем из песен и слов!
***
У родным куточку квітнеюцца вёсны.
На дрэўцах, пасаджаных продкамі ўмела,
Калышуцца думкі і мары нясмела.
Аб поспехах будучых моляцца сосны.
Якія б жыццё ні дарыла дарогі,
Якія б завеі спасцігнулі, буры,
Нас вылечыць памяць, наш родны парог.
Ніколі не будзе складана, панура
У доміку мілым, у роднай хаціне.
Падумай жа толькі, у кожнай часіне:
Усюды прыгожа, цудоўна і проста,
Усцешыцца сэрца духоўным ростам.
-----------------
Радзіма малая, жывыя прасторы –
Радзімы вялікай і грунт і аснова!
Гляджу – каштан карчакаваты
Нібы рыхтуецца да свята:
Ледзь не навыперадкі з бэзам
У лад вясновае імпрэзы
Запальвае зноў гронкі-свечкі,
Чым аб жыцці і моцы сведчыць.
Двор утравеў, асела хата,
А квецень шчодрыцца заўзята,
І над калодзежам замшэлым
Штогод з каштанам састарэлым
Пільнуе бэз былога скруху –
Сядзібы кінутай разруху.
Сумуюць бэз, каштан і хата,
І быццам я ў тым вінавата,
Што плынь жыцця не ўратавала.
Ды як бы я ні працавала,
Не ўзняць разоранай сядзібы,
Нястач былых не здолець глыбы.
Поговорим мы о Кыштыме,
Уральский скромный уголок.
Я вижу в снах его поныне,
Он многим в жизни мне помог.
О нем написаны былины,
Я продолжаю тосковать.
Приходят мне во сне картины,
О них приходится мечтать.
Дружу я с ним на расстояньи,
Общаюсь, радуюсь, пишу.
И удивительно, в сознаньи,
Крупицу детства нахожу.
То исчезает, остается,
Сквозь сито памяти прошло.
Приехать видно мне придется,
Иначе, чувствую грешно.
И помню, в песне как поется,
Урал страны опорный край.
Он в сердце строчкой отзовется
И кто-то шепчет – приезжай!..
***
Есть на нашей планете полоска земли
И прекрасней её я не знаю.
К сожаленью, с годами, всё реже, друзья,
Почему-то туда приезжаю.
Но когда, всё же в жизни наступит момент,
Всё бросаю – в дорогу пускаюсь.
Моей родины милой простой красотой
Я сполна от души наслаждаюсь.
Ведь иначе совсем тут и птицы поют,
И земля плодороднее, краше.
Тут сады по весне по-другому цветут
И вода родниковая слаще.
А в дубравах дубы величаво стоят,
Шелестят шелковистой листвою.
Песню тихую древней земли
С замиранием слушаю стоя.
А когда я на праздник в село попаду
В золотую осеннюю пору,
Позабыв обо всём, бодро в круг становлюсь
И танцую молдавскую хору!
В каса маре мы долго сидим и поём,
С земляками про жизнь рассуждаем.
И молдавские тосты за щедрым столом
Мы игристым вином запиваем.
И, как будто, я снова совсем молодой:
Вместо рук два крыла вырастают
И уносят меня высоко, высоко,
Где ни бед ни забот не бывает.
Но хорошему быстро приходит конец –
Час прощанья уже наступает,
И дождутся ль меня мои мать и отец?
Ведь никто из нас это не знает.
И хочу, покидая Молдову мою:
Пусть недолгою будет разлука.
Берегите, любите, цените её –
Завещаю я детям и внукам!
Мне добра дома, міла ўсё з пялёнак:
І ціхі вечар, і густы туман,
Смак сырадою цёплага з даёнак
І каля плоту хмелевы дурман.
І люба вёска, што была мястэчкам, –
Вясёлая, вясельная, з гульбой
І з лозамі, чаротамі ля рэчкі,
Дзе вырасла я і ўзрасла душой.
Дзе досвіткам будзіў і сон, і мрою
Пастух сігнальным словам: “Выганяй!”
Днём святочным, дзе дзяўчаты ў строях,
Няслі сябе, як кралі – нашых знай!
Ля кожнай хаты лаўка, як прапіска,
Аб кожнай лаўцы нейкі ўспамін:
На гэтай цётка сёрбала із міскі,
А потым чхала некалькі хвілін.
Вясковы вечар з ночкаю радніўся,
Ад песняў рэха неслася ў лясы.
Хто сеў на лаўку, хто не сеў – спазніўся –
Спявалі разам, зліўшы галасы.
І пазычалі, што не мелі дома:
І хлеб, і соль, сукенку панасіць,
Салодка спалі на кулях саломы,
Жылі, як кажуць, так, як набяжыць.
Мурожныя стагі руплівай працы
Плылі на поплаве, плылі ў маіх вачах.
Стаіць у вачах мая жывая маці,
Яе зямны і незямны ачаг.
Звініць у вушах маіх бусліны клёкат
На цвінтары ад рання да цямна.
І хвалі Нёманскія па адной і ўпокат
Бягуць па памяці, адна ці не адна.
Усё святое дома, усё навечна,
Прыгожае і чыстае, са шкла,
І пойдзе з намі па шляху па Млечным,
Каб толькі тое памяць зберагла.
Я побывал в моем родном краю –
В Венере, где я жил совсем не долго.
Здесь так светло и тихо, как в раю,
Отцовский дом, река красивая, как Волга.
Как много изменилось на селе,
С тех пор как я служу своей Отчизне.
Нет молодежи, запустенье на земле,
И старики уж доживают свои жизни.
Я с грустью озираюсь на луга
И на поля, что сам пахал когда-то.
Моя Венера, как ты дорога!
Я не сбежал, а призван был в солдаты.
В Венере пела всем моя гармонь,
Я по дорогам вел колхозную машину.
Все в памяти мелькает, только тронь..
Не думал я, что родину покину.
Сейчас односельчане узнают,
Здороваются, отвечаю тоже.
А кто, чей сын и как его зовут
Не знаю, ведь на сорок лет моложе.
Возьму цветы, на кладбище пойду
И поклонюсь всем тем, кого я знаю.
Ведь долго погостить я не могу,
Дела, дела... и завтра снова уезжаю.
У кладбища часовенка стоит,
Окрашена и прибрана - порядок.
А сколько мне знакомых здесь лежит
В могилах, за калитками оградок.
И вот я на погосте у отца.
На памятник - ладонь, святое место.
Мы память привезли и чистые сердца
Все - дети, внуки, правнуки, невестка.
Мы опоздали - поминание идет,
Но батюшка молитвы не закончил.
Все так торжественно к величию зовет,
К добру и памяти - о чем Христос пророчил.
Отца святого, вижу, любит мой народ.
Теперь сказать об этом не боюсь.
Венера будет жить - раз есть приход.
Я вновь приеду, всем в колено поклонюсь.
Яна не бывае вялікаю –
Любоў да радзімы малой.
Той, што з дарог клікала
Цябе і мяне дамоў.
Яна не церпіць няшчырасці –
Любоў да радзімы малой.
Той, што завецца Дзяржыншчынай,
І што назаўжды – са мной.
Як кветка асенняя, сціплая –
Любоў да радзімы малой.
І па-сямейнаму звыклая,
З лёгкай, пяшчотнай тугой.
Бывае нават шчымліваю –
Любоў да радзімы малой.
Бывае стралой імкліваю,
Пушчанаю за мной.
І ўсё ж часцей яна светлая –
Любоў да радзімы малой.
Як промень сонца, прыветная,
Яна – у душы маёй.